கவிதையாக இதை எழுத வேண்டும் என்று ஆசை எனக்கு..ஆனால் பதிவாக எழுதுகிறேன்...
காலைக் காட்சிகள் எனக்கு மாறிவிட்டன..பறவைகளின் சத்தம், மூடப்பட்ட கடை ஷட்டர்களின் முன் இருக்கும் பால் பாக்கெட்டுகள், மார்கழி கோலங்கள் போடும் அம்மாக்கள், பரவலாக 30 - 40 வயது உள்ளவர்களின் காலை வாக்கிங், டீக்கடைகளில் கூட்டம், தூசி பறக்காத ரோடுகள், ரோடுகளில் மிகவும் குறைந்த வண்டிகள் நன்றாக தான் இருக்கிறது.. காலையில் 6 மணிக்கு எழுந்து 7.20க்க்கு அலுவலக பஸ்ஸைப் பிடிப்பதற்கு....ஆனால் மாலையில் வீடு வரும் போது மணி 8 ஆகி விடுகிறது என்பதை நினைத்தால் தான் கவலை..மீதம் இருக்கும் 3 மணி நேரத்தில் நான் செய்ய வேண்டியவை ஏராளம் ஏராளம்...
வாரம் ஒரு முறை வலைத்தளத்தில் பதிய வேண்டும் என்ற 2010 புத்தாண்டு உறுதிமொழிக்குக் கரு யோசித்தல்; காதல் வாழ்க்கை; அதற்கு குடும்பத்தில் ஒத்துழைப்பு பெறுதல்; தினமும் தினமணி, டைம்ஸ் ஆப் இந்தியா என்று இரு செய்திதாள் வாசித்தல்; உடற்பயிற்சி; நாங்கள் நடத்தி வரும் அறக்கட்டளைக்கான வேலைகள்; அதற்கு ஒரு வலைத்தளம் உருவாக்குதல்; அடுத்து அமெரிக்கா எப்படி செல்வது என்று யோசிப்பது (அ) புதிய தொழில் ஒன்றை நாமே எப்படி ஆரம்பிப்பது; அலுவலகப் பணிகள்; வலையில் மேய்ந்து புதிய விடயங்கள் படித்தல் / அறிவு சேர்த்தல்; பங்குச் சந்தை; வரவு செலவு கணக்கு ; டிவி; நல்ல சினிமா தரவிறக்கம் பண்ணி பார்ப்பது (Schindler's list ரொம்ப நாளாகக் இருக்கிறது முழுதாகப் பார்க்காமல்); ஆனந்த விகடன், ஞானி மற்றும் "five point someone", "one night at the call center" and "zen and the art of motorcycle" படித்தல்; இவை படித்த அப்புறம் அருந்ததி ராயின் நூல்கள், "the white tiger" படிக்க வேண்டும்...ஆப்பிள் ஆரஞ்சு மற்றும் பிற மளிகை சாமான்கள் வாங்குதல்; துணிகளைத் துவைத்தல்; இஸ்திரி பண்ணுதல்; வீட்டை ஒழுங்குப்படுத்துதல்; இரயில் டிக்கெட் பதிவு செய்வது...
இவ்வளவும் செய்வதற்கு எனக்கு இருப்பது, வார நாட்களில் 3 மணி நேரம் (5*3 = 15) + சனி(24) + ஞாயிறு(24) = 58 மணி நேரம்.. கண்டிப்பாக நிறைய ஊக்கம் தேவைப்படுகிறது....நான் என்னையே கேட்டுக் கொள்கிறேன்.. நிறைய ஊக்கம் வேண்டுமென்று. இதை கடவுளிடம் கேட்பதை அவரும் விரும்ப மாட்டார். எனக்கு நானே கடவுள்!!!
